وعن أنس رضي الله عنه أن رسول الله صلى الله عليه وسلم دخل علي ابنه إبراهيم رضي الله عنه وهو يجود بنفسه فجعلت عينا رسول الله صلى الله عليه وسلم تذرفان . فقال له عبد الرحمن بن عوف: وأنت يا رسول الله ؟! فقال: “يا ابن عوف إنها رحمة” ثم أتبعها بأخرى، فقال:”إن العين تدمع والقلب يحزن ، ولا نقول إلا ما يرضي ربنا، وإنا بفراقك يا إبراهيم لمحزونون". ((رواه البخاري، وروي مسلم بعضه)).
والأحاديث في الباب كثيرة في الصحيح مشهورة والله أعلم.
அனஸ் (ரழி) அவர்கள் அறிவித்தார்கள்:
அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தமது மகன் இப்ராஹீம் (ரழி) அவர்களிடம் அவர் தனது இறுதி மூச்சில் இருந்தபோது வந்தார்கள். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களின் கண்கள் கண்ணீர் சிந்த ஆரம்பித்தன. அப்துர்-ரஹ்மான் பின் அவ்ஃப் (ரழி) அவர்கள், "அல்லாஹ்வின் தூதரே, நீங்களும் அழுகிறீர்களா?" என்று கேட்டார்கள். அதற்கு அவர்கள், "ஓ இப்னு அவ்ஃப்! இது கருணையாகும்" என்று கூறினார்கள். பின்னர் அவர்கள் அழத் தொடங்கி, "கண்கள் கண்ணீர் சிந்துகின்றன, இதயம் துக்கமடைகிறது, எங்கள் ரப்புக்கு எது பிரியமானதோ அதைத் தவிர வேறு எதையும் நாங்கள் கூற மாட்டோம். ஓ இப்ராஹீம்! நிச்சயமாக நாங்கள் உமது பிரிவால் துக்கமடைகிறோம்" என்று கூறினார்கள்.