மறைவான உதவியின் மூலம் வெற்றியின் விளைவு

இப்னு ஜுரைஜ் (ரழி) அவர்கள் முஜாஹித் (ரழி) அவர்களிடமிருந்து அறிவித்தார்கள்: இது பராஅத் அத்தியாயத்தின் முதல் வசனமாகும். இதில் அல்லாஹ் நம்பிக்கையாளர்களுக்கு தனது தூதருடன் பல போர்களில் வெற்றி அளித்து அவர்களுக்கு அருள் புரிந்ததை நினைவூட்டுகிறான். வெற்றி அல்லாஹ்விடமிருந்தே வருகிறது என்றும், அவனது உதவி மற்றும் தீர்மானத்தால் வருகிறது என்றும், அவர்களின் எண்ணிக்கை அல்லது போதுமான பொருட்களால் அல்ல என்றும் அல்லாஹ் குறிப்பிட்டான், வெற்றிகள் சில அல்லது பல என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல். ஹுனைன் நாளில், முஸ்லிம்கள் தங்கள் பெரிய எண்ணிக்கையால் பெருமைப்பட்டனர், அது அவர்களுக்கு சிறிதும் பயனளிக்கவில்லை; அவர்கள் பின்வாங்கி போரிலிருந்து ஓடினர். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுடன் சிலரே மட்டுமே இருந்தனர். பின்னர் அல்லாஹ் தனது தூதருக்கும் அவருடன் இருந்த நம்பிக்கையாளர்களுக்கும் தனது உதவியையும் ஆதரவையும் அனுப்பினான், அதனால் வெற்றி அல்லாஹ்விடமிருந்து மட்டுமே வருகிறது என்றும் அவனது உதவியால் வருகிறது என்றும் அவர்கள் உணர்ந்தனர், வெற்றியாளர்கள் சிலராக இருந்தாலும் கூட. பல சிறிய குழுக்கள் அல்லாஹ்வின் அனுமதியால் பெரிய எதிர்ப்பை வென்றன, மேலும் அல்லாஹ் எப்போதும் பொறுமையாளர்களுடன் இருக்கிறான். அல்லாஹ் நாடினால் இந்த விஷயத்தை நாம் விரிவாக விளக்குவோம்.

ஹுனைன் போர்

ஹுனைன் போர் மக்காவின் வெற்றிக்குப் பிறகு, ஹிஜ்ரி எட்டாம் ஆண்டின் ஷவ்வால் மாதத்தில் நடந்தது. நபி (ஸல்) அவர்கள் மக்காவை வென்று விஷயங்கள் நிலைப்பட்ட பிறகு, அதன் பெரும்பாலான மக்கள் இஸ்லாத்தை ஏற்றனர் மற்றும் அவர்கள் அவர்களை விடுதலை செய்தார்கள். ஹவாஸின் கோத்திரத்தினர் மாலிக் பின் அவ்ஃப் அந்-நத்ரியின் தலைமையில் அவருடன் போரிட தங்கள் படைகளை திரட்டி வருகிறார்கள் என்ற செய்தி அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கு வந்தது. அதேபோல் தகீஃப் கோத்திரம் முழுவதும், பனூ ஜுஷம், பனூ சஅத் பின் பக்ர் கோத்திரங்கள், பனூ ஹிலாலின் அவ்ஸாஉ கோத்திரத்தின் சில மக்கள் மற்றும் பனீ அம்ர் பின் ஆமிர் மற்றும் அவ்ஃப் பின் ஆமிர் கோத்திரத்தின் சில மக்கள் ஆகியோரும் வந்தனர். அவர்கள் தங்கள் பெண்கள், குழந்தைகள், ஆடுகள் மற்றும் ஒட்டகங்களை தங்கள் ஆயுதப்படைகள் மற்றும் போதுமான பொருட்களுடன் கொண்டு வந்தனர். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் மக்காவை வெல்வதற்காக கொண்டு வந்த படையுடன் அவர்களை சந்திக்க புறப்பட்டார்கள். முஹாஜிரீன்கள், அன்சாரிகள் மற்றும் பல்வேறு அரபு கோத்திரங்களில் இருந்து பத்தாயிரம் பேர். அவர்களுடன் இரண்டாயிரம் துலகாக்களும் வந்தனர். தூதர் (ஸல்) அவர்கள் எதிரிகளை சந்திக்க அவர்களை அழைத்துச் சென்றார்கள். இரு படைகளும் ஹுமைனில் சந்தித்தன, இது மக்காவுக்கும் தாயிஃபுக்கும் இடையேயுள்ள ஒரு பள்ளத்தாக்கு. போர் காலை நேரத்தில் தொடங்கியது, ஹவாஸின் படைகள் மறைந்திருந்து, முஸ்லிம்கள் பள்ளத்தாக்கில் நுழைந்தபோது இறங்கினர். முஸ்லிம்கள் திடீரென்று தாக்குதலுக்கு ஆளானார்கள், அம்புகள் அவர்கள் மீது விழுந்தன, வாள்கள் அவர்களைத் தாக்கின. ஹவாஸின் தளபதி அவர்களை இறங்கி ஒரே அணியாக முஸ்லிம்களைத் தாக்குமாறு உத்தரவிட்டார், அவர்கள் அவ்வாறு செய்தபோது, முஸ்லிம்கள் அவசரமாக பின்வாங்கினர், அல்லாஹ் அவர்களை விவரித்தது போல. அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தமது அஷ்-ஷஹ்பா எனும் கோவேறு கழுதையில் அமர்ந்தவாறு தமது நிலையில் உறுதியாக இருந்தார்கள். அவர்கள் தமது கோவேறு கழுதையை எதிரிகளை நோக்கி வழிநடத்திக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களின் சிறிய தந்தை அல்-அப்பாஸ் (ரழி) அவர்கள் அதன் வலது கை கயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களின் சகோதரர் மகன் அபூ சுஃப்யான் பின் அல்-ஹாரிஸ் பின் அப்துல் முத்தலிப் (ரழி) அவர்கள் இடது கயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் கோவேறு கழுதை எதிரிகளை நோக்கி வேகமாக ஓடாமல் இருக்க முயன்றனர். இதற்கிடையில், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தமது பெயரை உரக்கக் கூறிக்கொண்டிருந்தார்கள்:

"إِلَيَّ عِبَادَ اللهِ إِلَيَ أَنَا رَسُولُ الله"

(அல்லாஹ்வின் அடியார்களே! என்னிடம் வாருங்கள்! நான் அல்லாஹ்வின் தூதர்!) என்று அவர்கள் இந்த வார்த்தைகளை திரும்பத் திரும்பக் கூறினார்கள்.

«أَنَا النَّبِيُّ لَاكَذِبْ. أَنَا ابْنُ عَبْدِالْمُطَّلِب»

(நான் நபி, பொய் சொல்லவில்லை! நான் அப்துல் முத்தலிபின் மகன்!) நபி (ஸல்) அவர்களுடன் நூற்று எண்பது தோழர்கள் மட்டுமே எஞ்சியிருந்தனர். இவர்களில் அபூபக்கர் (ரழி), உமர் (ரழி), அல்-அப்பாஸ் (ரழி), அலி (ரழி), அல்-ஃபள்ல் பின் அப்பாஸ் (ரழி), அபூ சுஃப்யான் பின் அல்-ஹாரிஸ் (ரழி), உம்மு அய்மனின் மகன் அய்மன் (ரழி) மற்றும் உசாமா பின் ஸைத் (ரழி) ஆகியோர் அடங்குவர். மேலும் பல தோழர்களும் இருந்தனர், அல்லாஹ் அவர்கள் அனைவரையும் பொருந்திக்கொள்வானாக. நபி (ஸல்) அவர்கள் தமது பெரிய குரல் கொண்ட சிறிய தந்தை அல்-அப்பாஸ் (ரழி) அவர்களை உரத்த குரலில் அழைக்குமாறு கட்டளையிட்டார்கள், "ஓ சமுரா மரத்தின் தோழர்களே" என்று, ரிள்வான் உடன்படிக்கையின் போது மரத்தின் கீழ் உறுதிமொழி அளித்த முஹாஜிர்கள் மற்றும் அன்சாரிகளை குறிப்பிட்டு, ஓடிவிடாமல் பின்வாங்காமல் இருக்குமாறு. மேலும் அவர் "ஓ சூரத்துல் பகராவின் தோழர்களே" என்றும் அழைத்தார். அதைக் கேட்டதும், அழைக்கப்பட்டவர்கள் "இதோ வந்துவிட்டோம்! இதோ வந்துவிட்டோம்!" என்று கூறத் தொடங்கினர். முஸ்லிம்கள் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களின் திசையில் திரும்பி வரத் தொடங்கினர். அவர்களில் ஒருவரின் ஒட்டகம் அவருக்கு கீழ்ப்படியவில்லை என்றால் (மக்கள் ஓட்டத்தில் மறுதிசையில் விரைந்து கொண்டிருந்தபடியால்) அவர் தனது கேடயத்தை அணிந்து கொண்டு தனது ஒட்டகத்திலிருந்து இறங்கி அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களின் பக்கம் காலால் விரைந்தார். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களைச் சுற்றி பெரும் கூட்டம் திரண்டபோது, அவர்கள் உண்மையுடன் போரிடுமாறு கட்டளையிட்டார்கள். அல்லாஹ்விடம் பிரார்த்தித்த பின்னர் ஒரு பிடி மணலை எடுத்து நிராகரிப்பாளர்களின் முகங்களில் வீசினார்கள்,

«أللّهُمَّ أَنْجِزْ لِي مَا وَعَدْتَنِي»

(இறைவா! எனக்கு நீ வாக்களித்ததை நிறைவேற்று!) பின்னர் அவர்கள் அந்த ஒரு பிடி மணலை வீசினார்கள், அது அனைத்து நிராகரிப்பாளர்களின் கண்கள் மற்றும் வாய்களிலும் நுழைந்தது, இவ்வாறு அவர்களை போரிடுவதிலிருந்து திசை திருப்பியது, அவர்கள் தோல்வியடைந்து பின்வாங்கினர். முஸ்லிம்கள் எதிரிகளைத் துரத்தி, அவர்களைக் கொன்றும் சிறைப்பிடித்தும் சென்றனர். முஸ்லிம் படையின் மீதமுள்ளவர்கள் (படிப்படியாக போருக்குத் திரும்பி) தங்கள் நிலைகளை மீண்டும் அடைந்தனர், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களுக்கு முன்னால் பல சிறைப்பிடிக்கப்பட்ட நிராகரிப்பாளர் வீரர்கள் கட்டப்பட்டிருப்பதைக் கண்டனர். இரு ஸஹீஹ் நூல்களிலும் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளதாவது, ஷுஃபா கூறினார்கள்: அபூ இஸ்ஹாக் கூறினார்கள்: அல்-பராஃ பின் ஆஸிப் (ரழி) அவர்களிடம் ஒரு மனிதர் கேட்டார், "ஓ அபூ அமாரா! ஹுனைன் போரின் போது நீங்கள் ஓடிவிட்டீர்களா? அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களை விட்டு விட்டீர்களா?" அல்-பராஃ (ரழி) அவர்கள் கூறினார்கள்: "ஆனால் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் ஓடவில்லை. ஹவாஸின் கோத்திரத்தினர் அம்பு எய்வதில் திறமை மிக்கவர்களாக இருந்தனர். நாங்கள் அவர்களைச் சந்தித்தபோது, அவர்களின் படைகளைத் தாக்கினோம், அவர்கள் தோல்வியடைந்து ஓடினர். முஸ்லிம்கள் போர்ச் செல்வங்களைச் சேகரிப்பதில் கவனம் செலுத்தத் தொடங்கினர், ஹவாஸின் கோத்திரத்தினர் எங்கள் மீது அம்புகளை எய்யத் தொடங்கினர், பின்னர் முஸ்லிம்கள் ஓடினர். அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் அறிவிப்பதை நான் கண்டேன் -- அபூ சுஃப்யான் அவர்களின் வெள்ளை கோவேறு கழுதையின் கடிவாளத்தைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார் --

«أَنَا النَّبِيُّ لَاكَذِبْ أَنَا ابْنُ عَبْدِالْمُطَّلِب»

(நான் நபி, பொய் சொல்லவில்லை, நான் அப்துல் முத்தலிபின் மகன்!) இது குழப்பமான சூழ்நிலையில், அவரது படை ஓடிவிட்டு அவரை விட்டுவிட்டபோதும், நபியவர்களின் பெரும் தைரியத்தைக் காட்டுகிறது. இருப்பினும், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தமது கோவேறு கழுதையில் தொடர்ந்து இருந்தார்கள், அது ஒரு மெதுவான விலங்கு, விரைவான போர் நகர்வுகளுக்கோ அல்லது தப்பிப்பதற்கோ கூட பொருத்தமற்றது. இருப்பினும், அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தமது கோவேறு கழுதையை எதிரியை நோக்கி முன்னேறச் செய்து, தாம் யார் என்பதை அறிவித்துக் கொண்டிருந்தார்கள், இதனால் அவர்களில் அவரை அறியாதவர்கள் அவரை அறிந்து கொண்டனர். மறுமை நாள் வரை அல்லாஹ்வின் சாந்தியும் ஆசீர்வாதங்களும் தூதர் மீது உண்டாவதாக. இது அல்லாஹ் மீதான மகத்தான நம்பிக்கையையும், அவன் மீதான சார்பையும், அவன் தனக்கு வெற்றியளிப்பான், தான் அனுப்பப்பட்டதை நிறைவேற்றுவான், அனைத்து மார்க்கங்களுக்கும் மேலாக தனது மார்க்கத்தை மேலோங்கச் செய்வான் என்ற உறுதியான அறிவையும் குறிக்கிறது. அல்லாஹ் கூறினான்,

ثُمَّ أَنزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ

பிறகு அல்லாஹ் தனது தூதர் (ஸல்) மீது தனது சகீனாவை இறக்கினான். அவன் தனது தூதர் (ஸல்) மீது அமைதியையும் உறுதியையும் இறக்கினான்,

وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ

மற்றும் விசுவாசிகள் மீதும், அவர்களுடன் இருந்தவர்கள் மீதும்,

وَأَنزَلَ جُنُوداً لَّمْ تَرَوْهَا

மற்றும் நீங்கள் காணாத படைகளை இறக்கினான், இது வானவர்களைக் குறிக்கிறது. இமாம் அபூ ஜஃபர் பின் ஜரீர் அத்-தபரி கூறினார்கள்: அல்-காசிம் எங்களுக்கு அறிவித்தார், அல்-ஹசன் பின் அரஃபா கூறினார், அல்-முஃதமிர் பின் சுலைமான் கூறினார், அவ்ஃப் பின் அபீ ஜமீலா அல்-அரபி கூறினார், அவர் இப்னு பர்தானின் விடுதலை செய்யப்பட்ட அடிமையான அப்துர் ரஹ்மான் கூறுவதைக் கேட்டார்: "ஹுனைன் போரில் இணைவைப்பாளர்களுடன் பங்கேற்ற ஒரு மனிதர் எனக்கு அறிவித்தார்: 'நாங்கள் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களையும் அவர்களின் தோழர்களையும் ஹுனைன் நாளில் சந்தித்தபோது, ஒரு ஆட்டை கறக்கும் நேரத்தைவிட அதிகமாக அவர்கள் போரில் நிலைத்திருக்கவில்லை! நாங்கள் அவர்களை தோற்கடித்தபோது, வெள்ளைக் கழுதையின் சவாரி செய்பவரான அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களை அடையும் வரை அவர்களைத் துரத்திச் சென்றோம். அப்போது வெள்ளை நிறமும் அழகிய முகமும் கொண்ட மனிதர்கள் எங்களை தடுத்து நிறுத்தி, 'முகங்கள் இழிவடையட்டும்! திரும்பிச் செல்லுங்கள்' என்று கூறினர். எனவே நாங்கள் ஓடிவிட்டோம், ஆனால் அவர்கள் எங்களைத் துரத்தினர். அதுவே எங்களுக்கு முடிவாக இருந்தது.'"

அல்லாஹ் கூறினான்:

ثُمَّ يَتُوبُ اللَّهُ مِن بَعْدِ ذَلِكَ عَلَى مَن يَشَآءُ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ

(பின்னர் அதற்குப் பிறகு அல்லாஹ் தான் நாடியவர்களின் பாவமன்னிப்பை ஏற்றுக்கொள்வான். அல்லாஹ் மிக்க மன்னிப்பவன், கருணையாளன்.) ஹவாஸின் மக்களில் மீதமுள்ளவர்கள் இஸ்லாத்தை ஏற்று, நபி (ஸல்) அவர்களிடம் வந்தபோது அல்லாஹ் அவர்களை மன்னித்தான். இது ஹுனைன் போருக்கு இருபது நாட்களுக்குப் பிறகு, நபியவர்கள் மக்காவில் ஜிஃரானா பகுதியில் வந்தடைவதற்கு முன்பு நடந்தது. தூதர் (ஸல்) அவர்கள் அவர்களுக்கு சிறைப்பிடிக்கப்பட்டவர்களை அல்லது அவர்கள் இழந்த போர்ச் செல்வங்களை தேர்வு செய்ய வாய்ப்பளித்தார்கள், அவர்கள் முன்னதைத் தேர்ந்தெடுத்தனர். நபி (ஸல்) அவர்கள் அவர்களுக்கு ஆறாயிரம் சிறைக்கைதிகளை விடுவித்தார்கள், ஆனால் போர்ச் செல்வங்களை வெற்றியாளர்களுக்கு பிரித்துக் கொடுத்தார்கள், துலகாக்களில் சிலருக்கும் கொடுத்தார்கள், அவர்களின் இதயங்கள் இஸ்லாத்தின் பக்கம் சாய்வதற்காக. அவர் ஒவ்வொருவருக்கும் நூறு ஒட்டகங்களைக் கொடுத்தார், மாலிக் பின் அவ்ஃப் அந்-நஸ்ரிக்கும் அதே அளவு கொடுத்தார், அவரை முன்பு இருந்தது போலவே தனது மக்களின் (ஹவாஸின்) தலைவராக நியமித்தார். மாலிக் பின் அவ்ஃப் ஒரு கவிதையை இயற்றினார், அதில் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களின் தாராள குணத்தையும் அசாதாரண தைரியத்தையும் புகழ்ந்தார்.